De reis van Roos Lommers VA school

Mijn reis is eigenlijk nooit echt een gestroomlijnd pad geweest. Ik deed altijd maar wat. Het criterium voor mijn schoolkeuze was: waar gaan mijn vriendinnen heen? Van potentiële vwo’er ben ik uiteindelijk met mijn mavo-diploma naar het mbo gegaan en de opleiding Sociaal Pedagogisch Werk gaan doen. Ik vond daar eigenlijk alleen het vak drama echt heel erg leuk. Theaterstukken schrijven, muziek maken en toneel spelen: ik vond het fantástisch.

Met mijn diploma op zak ben ik meteen gaan werken. Ik kon blijven hangen na mijn stage, die ik via mijn moeder had geregeld. Dat was in een woongroep voor verstandelijk gehandicapten. Op zondagochtend om 04.00 uur de kroeg uitrollen en vervolgens om 07.15 uur beginnen met werken: blijer kreeg je me niet. Een kerkdienst op zondag met drie ‘dirigenten’ of een feestmiddag met optredens van Frans Bauer, BZN of Gerard Joling: ik vond het geweldig! De bewoners genoten schaamteloos en ik deed uiteraard lekker mee.

Omdat mijn baan helaas tijdelijk was, moest ik op zoek naar iets anders. Via een lokaal krantje kwam ik op Schiphol terecht als Service Agent. In deze functie moest ik mensen begeleiden naar het vliegtuig. Geen idee van wat me allemaal te wachten stond. Had nog maar één keer gevlogen. Wist ik veel. Uiteindelijk ben ik op Schiphol opgegroeid en wist ik binnen mijn functie zo’n beetje alles. Ik leerde mijzelf al die systemen aan en wat bleek: Ik had er aanleg voor! In diezelfde tijd was ook internet in opkomst (I know, hoe oud klink ik?). MSN, ICQ en later Hyves: wát een beleving. Hoe leuk om op zo’n manier in contact te komen met mensen.

Op Schiphol heb ik mijn dierbaarste vrienden ontmoet, via mijn werk fantastische reizen mogen maken en ik heb er de vader van mijn dochter ontmoet, op een Schiphol-feest. Mijn hele leven vond plaats via onze grootste internationale luchthaven. Een bron van vermaak waar ik graag over schreef. Over de passagiers, de belevenissen en het plezier dat we er hadden.

Vrijwillig vertrek en een nieuwe reis

Tot Covid kwam. We deden er lacherig over. Over al die Chinezen in witte pakken op Schiphol. Maar daar bleef het niet bij. Amerika ging op slot en Nederland volgde snel met een avondklok. Alles ging dicht en: BAM, in één klap veranderde Schiphol voor mij in Schiphel. Regels die elke minuut veranderden, de sfeer die tot verder onder nul daalde. Ik had het er moeilijk mee en wist eigenlijk niet hoe nu verder.

Totaal onverwacht was daar toen de vrijwillige vertrekregeling. Mijn ticket om een ander pad te kiezen. Ik dacht: ik ben wel gek als ik het niet doe. Alleen zeiden mijn naasten: “Je bent gek als je het wel doet. Je verdient nu een heel goed salaris, je hebt een kind om voor te zorgen, een huur van heb ik jou daar, maar nog geen enkel plan voor ‘later’.”

Nooit eerder ben ik zo trots geweest als toen. Dat ik naar mijn eigen gevoel heb geluisterd. I did it! Wat een bevrijding! Toch? Na verloop van tijd vond ik m’n nieuwe pad niet zo leuk meer. Ging van alles weten naar alles opnieuw leren en werd zo behoorlijk met mezelf geconfronteerd. Maar dáár had ik geen zin in.

Dus: graven. Op zielsniveau. Wat WIL ik en HOE wil ik dat? En daar was het. Een quiz. Wat voor type virtual assistent ik zou zijn. Goh. Leuk! Ik was een ideeëngenerator pur sang. Wat een herkenning. De quiz ben ik op gaan volgen met een oriëntatie week. Hier wilde ik meer van weten!

Onzekerheid en de kracht van kennis

Wat een eyeopener. Een beroep waarin je andere mensen mag helpen met dingen die zij niet leuk vinden om te doen? Op een moment wanneer het jou uitkomt? Dat was voor mij de doorslaggevende factor. Dan kon ik gaan werken op de dagen dat mijn dochter bij haar vader is en vrij zijn wanneer ze bij mij is. Ze is inmiddels 15 dus het zal haar boeien, maar ik ben dus gewoon iemand die dat heel fijn vindt.

Alleen dat ‘gewoon maar even gaan doen’ vond ik wel echt spannend. Kan ik dat allemaal wel? Een eigen onderneming beginnen? Hoe goed ik dat ideale beeld ook voor me zag, ik merkte dat ik onzeker werd. Ook door de afgelopen periode. Het steeds weer opnieuw beginnen. Wat als dit dan ook weer niet zal slagen? Maar daar was Hanneke. En Hanneke zei: “Ben je wel onzeker? Of is de onzekerheid gewoon een gebrek aan kennis?” Zo. Die kwam binnen. Dus werk aan de winkel. Ik wilde die kennis op gaan doen.

En zo ben ik afgelopen september begonnen aan de opleiding bij VA school. Leren hoe systemen werken, over BTW aangiftes en mezelf out there gooien. Ergens in één van de eerste modules was de opdracht jezelf te laten zien. Slik. En ook: ‘Zoek succesvolle ondernemers en ga deze interviewen’. Nieuwe mensen dus. En dat vind ik lastig. Want wat vinden ze dan van mij? Zitten ze wel op mij te wachten?

Een pad vol (zelf)vertrouwen

Uiteindelijk heb ik vijf interviews afgenomen. En wat denk je? Ik vond het het leukste onderdeel tot nu toe. Ongegeneerd mensen ondervragen naar wat hen beweegt. Naar mooie verhalen luisteren en vol bewondering aanhoren wat de grote ‘why’ van andere ondernemers is. Ik vind mensen die hun passie hebben gevonden toch zo aanstekelijk. Die sparkle die aan gaat wanneer ze daar over beginnen te vertellen: I love it!

Zo gaandeweg heb ik mijn angsten overwonnen, bergen zelfvertrouwen gekregen en doe ik nu wat ik zo leuk vind om te doen: social media en teksten schrijven. Ik spar met andere ondernemers, draag ideeën aan die ertoe doen en ontmoet zoveel leuke vrouwen in dit wereldje. Vrouwen die elkaar ondersteunen en helpen groeien. Wat een verademing.

Ik heb al mijn geleerde skills zelfs kunnen inzetten bij één van mijn favoriete dingen om te doen: Improvisatietheater. Ik ga workshops improviseren organiseren. Hoe je daarmee onder andere je werkgeluk kunt vergroten. Dat ga ik dus doen. Ik! Voor een groep staan, het woord nemen en wildvreemden een stuk van mijzelf laten zien. Iets wat ik niet voor mogelijk had gehouden maar waar ik nu enorm naar uitkijk. Want ik weet dat ik het kan, iets te vertellen heb en er goed in ben. (Mijn dochter zou nu zeggen: “Ik ben niet onbescheiden, ik ben gewoon zelfbewust”. Haha.)

Kortom; er is zóveel leuks om te doen binnen het virtual assistent zijn. Het mooie van alles? Ik begeleid nog altijd mensen. Maar nu help ik mensen hún pad te blijven volgen en mag ik bijdragen om dat pad zo leuk mogelijk te houden.

Mijn eerste Instagram post op mijn VirtuRoos account ging over de V van Vertrouwen. En dat heb ik echt. Het volste vertrouwen dat ik de reis van mijn leven aan het maken ben.

Dit blog is geschreven door Roos Lommers

Wil jij onderzoeken of het werken als virtual assistant bij je past? Doe dan mee aan de VA iets voor mij orientatieweek

VA iets voor mij orientatieweek september 2023