Als ik aan de wandel ben (en dat doe ik iedere dag minimaal één keertje) komen er altijd een soort van flashbacks over mijn vorig leven. En dan bedoel ik mijn vorig leven als ‘Hanneke in loondienst’. Vaak zijn het dan de herinneringen van de momenten die mij het meest geraakt hebben. Misschien weet je het al, maar ik ben HSP/HSS en dit soort gebeurtenissen blijven in mijn systeem aanwezig alsof het gisteren gebeurde.
Hoe gaan we controleren of iedereen werkt?
Zo moest ik vanmorgen denken aan het bericht (ik denk dat we dat toen nog een memo noemden) dat er zogenaamde glijtijden werden aangekondigd. Ik was 25 jaar, in de bloei van mijn leven én carrière en werkte toen al alsof mijn leven ervan af hing. Wat gaaf dacht ik. Zelf bepalen hoe laat je begint en stopt met werken. Wat een vrijheid!, dacht ik. Totdat de manager in het MT vroeg: “Ja maar hoe gaan we dan controleren of iedereen wel werkt?” Ik was flabbergasted. In shock. “Hoe kun je dan controleren of iedereen wel werkt?”. Wat een belachelijke vraag. Waarom zou je dat controleren? Iedereen weet toch wat ie moet doen en doet dat gewoon.
Die burnout stond om een hoekje te wachten
Dat bleek in de praktijk dus een beetje anders en ik vond dat echt shocking. Noem me naïef, een groentje, een blondje, ik vind het allemaal goed. Maar vanaf dat moment dacht ik wel, dat wil ik anders. Ik wil resultaatgericht werken. Werken op de momenten dat ik de meeste energie heb. Ik wil het zelf bepalen. Dus ik was er al voor dag en dauw en ging ook vaak als laatste weg. Dat was nou ook weer niet de bedoeling. Je raad het al. Ik ging overijverig die glijtijden in en maakte veel te veel uren. Mijn eerste burnout stond al om het hoekje te wachten tot ik in zou storten. Voor mij was die vrijheid nog niet zo makkelijk.
Vrijheid is je grenzen verleggen, maar ook je grenzen aangeven
Inmiddels ben ik geoefend en met vallen en opstaan heb ik ontdekt wat vrijheid echt voor mij betekent. Zo nam ik net zelf de vrijheid om alles wat ik ‘te doen’ heb te laten rusten en 30 minuten de tijd te nemen om lekker een stukje te schrijven. Gewoon omdat het kan. En omdat ik er blij van word. Vrijheid is voor mij ook flow, in het moment leven (niet zo makkelijk) en genieten.
Vrijheid is ook je grenzen verleggen. Je grenzen aangeven. Sommige mensen weten bij dat laatste niet zo goed hoe ze dat moeten doen. Misschien ben jij ook wel zo iemand. Misschien zeg je het zelfs regelmatig hardop “Ja ik vind het wel een beetje lastig om mijn grenzen te bewaken.”.
Geloof je dat echt? Of is dat gewoon een manier om de ander op een subtiele manier aan te geven dat ie er zwaar overheen gaat. Heb je hulp nodig? Durf je niet gewoon te zeggen wat je wilt en hoe je het wilt? Is het een soort bescheidenheid? Of heb je er een gewoonte van gemaakt dat anderen voor jou bepalen? Goed om er even bewust van te zijn. Want gaat de ander over jouw grenzen? Of heb jij je grenzen niet aangegeven?
Wat zijn jouw regels?
Als je echt vrij wilt zijn, je vrij wilt voelen, dan is het heel goed om je bewust te worden van wat jij nodig hebt, van wat jouw regels zijn, jouw normen en waarden. Dan wordt daarna iedere beslissing en iedere actie die je neemt makkelijker. Voelt veel lichter. Vrijer. Bij VA school hamer ik er iedere dag op. Zorg dat je weet wat je waarden zijn. Dan gaat niemand meer over jouw grenzen. Niemand. Garandeer ik je. Maar jij moet eerst besluiten. Voelen. Weten. In welke volgorde maakt niet uit.
Ik ben zelf een wandelend voorbeeld van iemand die over haar grenzen liet gaan. Door mijn moeder, mijn ex-partner, werkgevers, vriendinnen. Ik heb jarenlang aan de please disease geleden. Tot huilens aan toe. En oh wat voelde ik me verwaarloosd en vond ik mezelf zielig. “Waarom zagen ze nou niet gewoon dat ik daar niet van gediend was? Waarom deden deze mensen dit?” Ik deed alles voor die mensen en ik werd gewoon niet serieus genomen. Ik voelde me gevangen in mijn eigen wereld.
Eerst een bruine boterham met kaas? Wat een stomme regel!
Ook als kind was ik redelijk dwars en eigenwijs. Vond men. Ik niet. Ik voelde me altijd heel erg onbegrepen. En het klinkt misschien nu een beetje kinderachtig als voorbeeld, maar je kon aan mij gewoon niet verkopen dat het heel belangrijk was om eerst een bruine boterham met kaas en daarna een witte boterham met vlokken te eten. Wat een belachelijke regels. Er borrelde altijd weerstand in mij op als ik dit soort dingen te horen kreeg. Voor sommige mensen is het hebben van zo’n structuur misschien een blessing, voor mij voelde het toen al als een aanslag op mijn vrijheid.
En toen ik dus volwassen werd had ik me één ding voorgenomen. Ik ga het doen hoe ik het wil. Alles! En wat een zoektocht en ervaring is dat zeg. Het maakt me nog steeds wel eens bang, maar het is het iedere keer weer zo waard. Vrijheid. Vrij zijn. Vrij.
Waar ga jij vandaag weer een stukje vrijheid veroveren? Terugclaimen. Zelluf doen. Je weet vast wel iets te bedenken. Doe het!
Liefs,
Hanneke
