
Even snel plassen. Ik zit al een tijdje te wiebelen op mijn bureaustoel. Eigenlijk heb ik geen tijd. Ik sta gehaast op. Loop de gang in. Het lijkt meer op rennen. Ik open de toiletdeur en knal keihard tegen de zijkant van de deur. Mijn eigen voet stond er namelijk voor. Dagenlang heb ik met een blauw ei op mijn voorhoofd gelopen. Iedere keer als ik in de spiegel keek keek ik boos naar mezelf en dacht ik: lekker bezig Wessel. Eigen schuld!
De operatie was succesvol, maar ik was helemaal leeg
Ik denk er nog wel eens aan terug. De tijd in loondienst waarin ik op zich een fantastische baan had, maar me ook vaak zo geleefd en ongelukkig voelde. Toen wist ik nog niet dat ik hoogsensitief was, toen kon ik nog niet zelf mijn tijd en energie over de dag verdelen. Ik voelde me oververantwoordelijk en dacht dat ik niet gemist kon worden. Tot de dag dat het ineens wel zo was en ik hals over kop opgenomen moest worden om de tumor op mijn eierstok weg te laten halen. De operatie was succesvol, maar ik was helemaal leeg. Verdoofd. Aan de buitenkant zag je daar niets van. Ik deed blij. Het was tenslotte helemaal geweldig dat het goed was afgelopen en ik ‘gezond’ was.
Maar wat ik niemand vertelde was dat ik toen ik die operatiekamer werd ingereden dacht: dit is het. Nu gaat het mis. Ik kom hier niet levend uit. En op één of andere manier voelde ik me er ook erg prettig bij. Eindelijk rust.
Dus toen ik na de narcose weer bijkwam was er (naast een gruwelijke misselijkheid en pijn die ik ook nooit meer zal vergeten) een gevoel van: lekker dan. Dus nu moet ik weer mijn leven oppakken. Het leek me zeer vermoeiend en ik zag er tegenop. Weer ‘meedoen’ in de ratrace.

Ik had mijn gevoel heel lang weggestopt
Achteraf bleek na gesprekken met de arboarts dat ik al ver voor de operatie middenin een flinke burnout zat. Dus die gedachten waren zo vreemd nog niet. Maar dat ik vervolgens niet meer kon opstarten, blij kon zijn en steeds meer depressieve gevoelens kreeg was wel heel naar.
Ik herinner me nog een gesprek met haar waarin zij vroeg “Waar word je blij van?” Het enige antwoord dat ik gaf, na een minuut of vijf proberen bij mijn gevoel te komen was: “De zon.” En toen moest ik heel hard huilen. Want was dat nu het enige waar ik blij van werd? Wat treurig.
Om weer op te krabbelen moet je soms eerst de ‘hit rock bottom’ fase bereiken. Ik was er.
Nu afzetten en naar boven zwemmen, voelde ik ineens.
En ik wist ook ineens wat ik wilde. Ik had mijn gevoel heel lang weggestopt. Overleven was mijn standaardmodus geworden. Door mijn jeugd. Door mijn relaties. Door de werkstress. Ik had geen tijd voor gevoel. Maar nu leek alsof me werd ingefluisterd …
“Ik wil bewust zijn.”
Als ik dan toch weer gezond ben verklaard wil ik er ook alles uithalen.
Ik wil leven.
Beleven.
Er echt zijn.
100% Hanneke.

Waarom eigenlijk?
Dit is nu 17 jaar geleden en het startpunt van mijn zoektocht naar voldoening, geluk en een fijne werk/privé balans. Werken aan mijn gezondheid en het door en door kennen van mijn why. Want nu ik weet waarom ik doe wat ik doe ben ik unstoppable.
Ben ik dan nooit meer down? Of in de war? Of stuurloos? Zeker wel. En ook heb ik een tweede burnout gekregen in 2015. Maar het bewust-zijn is nooit meer weggegaan en het besef dat ik verantwoordelijk ben voor mijn geluk heeft me een prachtige dochter, een geweldig bedrijf en een heel fijn leven opgeleverd.
Als je nu aan mij vraagt “Waar word je blij van” pak dan maar een stoel en een bakkie want ik ga niet stoppen met opnoemen.
Laten we experimenteren
Raakt mijn verhaal je? Herken je elementen die momenteel ook in jouw leven spelen? Ben je even de draad kwijt? Wil je graag een beetje meer richting en kun je wel een fijne peptalk gebruiken? Kom dan naar de gratis inspiratiesessie ‘Ontdek wat je wel wilt!’ en maak een beginnetje naar een nieuw leven waarin jij de leiding krijgt.
Make magic happen. Meld je nu direct aan op https://vaschool.nl/webinars/
Live erbij zijn is het meest effectief, maar je ontvangt sowieso de opname na afloop.